grootger - Network

Op LinkedIn staat nu het verslag dat ik bijna een halve eeuw geleden schreef van een kort daarvoor ondernomen vacantiereis naar het...

Op LinkedIn staat nu het verslag dat ik bijna een halve eeuw geleden schreef van een kort daarvoor ondernomen vacantiereis naar het Oostblok. https://www.linkedin.com/pulse/kort-oosteuropees-ger-groot-r0onf/?trackingId=0rjtlAnoR4yT2chKj19bDA%3D%3D

dat die ‘wisecrack’ het merendeel van de Italiaanse mannen weinig recht doet.Zo wankel je als lezer tussen bewondering voor Dibdins...

dat die ‘wisecrack’ het merendeel van de Italiaanse mannen weinig recht doet.
Zo wankel je als lezer tussen bewondering voor Dibdins inzichten en twijfels over het absolute waarheidsgehalte daarvan. Meeslepend is deze thriller daardoor niet minder. Ook ‘Ratking’ leg je al lezende maar met moeite terzijde, en nog altijd blijft de vraag onbeantwoord hoe Dibdin dat toch voor elkaar krijgt.

lijkt te zijn gemaakt.Die botsing tussen deugd en verwording roept gaandeweg enige twijfel op. Hoe realistisch is het beeld dat Dibdin van...

lijkt te zijn gemaakt.
Die botsing tussen deugd en verwording roept gaandeweg enige twijfel op. Hoe realistisch is het beeld dat Dibdin van Italië schetst werkelijk? Hoe groot is daarin het aandeel van het cliché – dat, zoals bekend, nooit helemaal zonder grond is maar ook nooit helemaal waar. Dibdins onderkoelde humor – ‘Het is voor een Italiaan ondenkbaar vrouwen te slaan, tenzij het hun echtgenote betreft’ – beschermt hem tegen al te veel lezersscepsis. Al zal ook die intussen wel
bedenken

intrige rond de ondernemersfamilie in ‘Ratking’ is moeiteloos de onverwoestbare neiging tot corruptie, machtsmisbruik en cliëntelisme...

intrige rond de ondernemersfamilie in ‘Ratking’ is moeiteloos de onverwoestbare neiging tot corruptie, machtsmisbruik en cliëntelisme te herkennen dat verbonden is met namen als Berlusconi, Andreotti en vele anderen.
Ook zijn eigen held Aurelio Zen geeft Dibdin een air van omkoopbaarheid mee, althans in schijn en ingezet als onderzoekswapen, niet als doofpot. De man is een brekebeen, maar uiteindelijk toch een strijder voor gerechtigheid in een wereld waarin alles aan handjeklap ondergeschikt

minder aan de ontvoerders dan aan de familie van de ongelukkige ligt. Zakelijke en persoonlijke intriges compliceren het geval steeds weer...

minder aan de ontvoerders dan aan de familie van de ongelukkige ligt. Zakelijke en persoonlijke intriges compliceren het geval steeds weer opnieuw. Keer op keer lijkt Zen, wiens carrière toch al lijkt te zijn doodgelopen, geconfronteerd te worden met een smadelijke mislukking van zijn missie.
Dibdins Zen-thrillers zijn vooral geroemd om zijn beschrijving, van binnen uit, van de Italiaanse dagelijkse werkelijkheid – ook al schreef hij het merendeel van zijn boeken elders, vooral in de VS. In de

vertelvorm (eerste cirkelen rond wat er gebeurd is, dan pas het voorval zelf uit de doeken doen) er nog niet in ontwikkeld. Wel overheersend...

vertelvorm (eerste cirkelen rond wat er gebeurd is, dan pas het voorval zelf uit de doeken doen) er nog niet in ontwikkeld. Wel overheersend is een scherp, ironisch inzicht in de eigenaardigheden van de Italiaanse samenleving, vrucht van vier jaar docentschap aan de universiteit van Perugia, waar ook ‘Ratking’ is gesitueerd.
Daar is de stamvader van een groot ondernemersgeslacht ontvoerd en de onderhandelingen over zijn vrijlating willen niet vlotten. Inspecteur Zen ontdekt al snel dat dat

#FLITSRECENSIE #267M. Dibdin: Ratking. Uitg. Faber&Faber, 445 blz.Elf thrillers schreef de Britse auteur Michael Dibdin over en rond de...

#FLITSRECENSIE #267
M. Dibdin: Ratking. Uitg. Faber&Faber, 445 blz.

Elf thrillers schreef de Britse auteur Michael Dibdin over en rond de Italiaanse inspecteur Aurelio Zen en ‘Ratking’ (1988) is er de eerste van. Zijn derde, het Vaticaan-mysterie ‘Cabal’ uit 1992, besprak ik hier eerder (#180), vol bewondering en geïntrigeerd door de vraag hoe Dibdin de lezer tot aan de laatste bladzijde aan zijn boek gekluisterd hield.
Dat is in ‘Ratking’ niet anders, al heeft Dibdin er zijn elliptische

intrede deden op het eiland: misschien een allegorie voor Turkije als geheel.Pamuk weet het verhaal behoorlijk gaande te houden, al had dat...

intrede deden op het eiland: misschien een allegorie voor Turkije als geheel.
Pamuk weet het verhaal behoorlijk gaande te houden, al had dat wel wat beknopter gekund: een euvel dat ook sommige van zijn eerdere boeken wel plaagde. Met ‘De nachten van de pest’ keerde hij terug tot het genre van de historische roman, waarin hij ooit met het weergaloze ‘Ik heet Karmozijn’ zijn hoogtepunt bereikte. Helaas kan het hoogstens in de schaduw daarvan staan.

schrijvers te vermoorden, [is] met de ‘Vrijheid’ begonnen.’Dan weer heeft het handgemeen tussen conservatisme en vooruitgang in het...

schrijvers te vermoorden, [is] met de ‘Vrijheid’ begonnen.’
Dan weer heeft het handgemeen tussen conservatisme en vooruitgang in het boek de overhand, waarbij Pamuk er geen twijfel over laat bestaan over zijn voorkeur. Of liever: over die van de vrouw die hij in het boek het verhaal laat vertellen. Aan de hand van brieven van haar overgrootmoeder, een van de hoofdpersonen in de gebeurtenissen, beschrijft zij aan hoe met de afscheiding van het Osmaanse Rijk vrouwenrechten en secularisme hun

schrift en cultuur) zijn even bizar als herkenbaar. Daarmee is de vraag wat Pamuk met deze roman wilde nog niet beantwoord. Soms schemert...

schrift en cultuur) zijn even bizar als herkenbaar.
Daarmee is de vraag wat Pamuk met deze roman wilde nog niet beantwoord. Soms schemert erin iets van kritiek door op het huidige Turkse nationalisme van Erdogan. ‘In de eenentwintigste eeuw [...] is ‘nationalist’ een kwalificatie geworden om aanzien te verlenen aan mensen die ja en amen zeggen op alles wat de staat zegt.’ En: ‘De al meer dan honderdjarige Istanbulse traditie en gewoonte om met met onderhandse steun van de staat journalisten-

en Kreta, staan de Osmaanse cultuur en traditie tegenover de Westerse wetenschap en Verlichting. In de strijd rond de vraag hoe de ziekte...

en Kreta, staan de Osmaanse cultuur en traditie tegenover de Westerse wetenschap en Verlichting. In de strijd rond de vraag hoe de ziekte het beste bestreden kan worden laait het geweld steeds hoger op. De spanningen tussen moslims en christenen nemen toe en het sluimerend onafhankelijkheidsstreven van het eiland loopt uit op een staatsgreep waarin het zich losmaakt uit het rijk. De nationalistische uitwassen die daarop volgen (krampachtig wordt gezocht naar de ‘echte’ Mingerse taal, liederen,

in het Nederlands uitgegeven selectie uit zijn schets- en aantekencahiers ‘Herinneringen aan verre bergen’ (#Flitsrecensie #150) leverde...

in het Nederlands uitgegeven selectie uit zijn schets- en aantekencahiers ‘Herinneringen aan verre bergen’ (#Flitsrecensie #150) leverde twee jaar geleden een beeldschoon boek op. Maar binnen het vooral op romans gerichte oeuvre is dat een buitenbeentje. Ook Pamuks meest recente roman, ‘De nachten van de pest’, stijgt niet uit boven de middelmaat.
De thematiek ervan is maar al te bekend. In de pestepidemie die Pamuk in 1901 laat uitbreken op het fictieve eilandje Minger, halverwege tussen Rhodos

#FLITSRECENSIE #266O. Pamuk: De nachten van de pest. Vert.: H. v.d. Heijden. Uitg. De Bezige Bij, 746 blz.Er zijn uitzonderingen op de regel...

#FLITSRECENSIE #266
O. Pamuk: De nachten van de pest. Vert.: H. v.d. Heijden. Uitg. De Bezige Bij, 746 blz.

Er zijn uitzonderingen op de regel dat een schrijver na een Nobelprijs niets uitzonderlijks meer publiceert. García Márquez lukte het met ‘Liefde in tijden van cholera’, en José Saramago tot op zekere hoogte met ‘Het verzuim van de dood’. Maar talrijk zijn die uitzonderingen niet en ook voor Orhan Pamuk, laureaat van 2005, begint het er somber uit te zien.
Toegegeven, Pamuks nog niet

In 2023 was het vierhonderd jaar geleden dat Blaise Pascal geboren werd. Ter gelegenheid daarvan schreef ik een stuk over de manier waarop...

In 2023 was het vierhonderd jaar geleden dat Blaise Pascal geboren werd. Ter gelegenheid daarvan schreef ik een stuk over de manier waarop Pascal in de godsdienst het materiële rehabiliteerde. Het staat nu te lezen op LinkedIn: https://www.linkedin.com/pulse/missen-en-wijwater-pascal-over-de-materie-van-godsdienst-ger-groot-xnsof/?trackingId=%2Flcs8GcQRyOKd6r0QFXprg%3D%3D

Wenen en Berlijn naar behoren te oriënteren en te weten waar je bij je volgende bezoek naartoe moet. Want de merkbare liefde van de...

Wenen en Berlijn naar behoren te oriënteren en te weten waar je bij je volgende bezoek naartoe moet. Want de merkbare liefde van de auteurs voor Berlijn en Wenen werkt aanstekelijk. Na het lezen van dit boek wil je de plekken waar al die fictie ‘echt’ heeft plaatsgehad zonder twijfel zelf gaan zien.

‘Auf der Strecke’ zijn de auteurs beter in het uitzetten van lijnen dan in het samenbrengen daarvan. Het raadsel van een reeks...

‘Auf der Strecke’ zijn de auteurs beter in het uitzetten van lijnen dan in het samenbrengen daarvan. Het raadsel van een reeks onduidelijk samenhangende moorden blijft zo lang intrigeren dat de ontknoping enigszins als een ontgoocheling komt: te onverwacht, te snel, niet helemaal geloofwaardig en een beetje als een ‘Deus ex machina’.
‘Bis zur Neige’ pakt dan ook beter uit als stedenroman dan als thriller. Het best houd je bij het lezen Google Maps goed bij de hand, om je in het stratenplan van

Zij vindt het maar barbaars. ‘Ach kom,’ zegt hij, ‘hersenen met ei, zure niertjes en rookworst met kaas, daar zijn Weners dan weer dol...

Zij vindt het maar barbaars. ‘Ach kom,’ zegt hij, ‘hersenen met ei, zure niertjes en rookworst met kaas, daar zijn Weners dan weer dol op, dus alsjeblieft.’
De verhouding tussen beiden is het tweede Leitmotiv van Bielefeld&Hartliebs vierdelige reeks. Hij is een soms onbehouwen brombeer, zij een wat zurige workaholic. Hoe zij elkaar toch aantrekken blijft raadselachtig, maar O.L. Heer heeft wel vreemdere kostgangers samengebracht.
Uiteindelijk staat of valt iedere krimi met het plot en net als in

Weens-Berlijnse krimi’s die zij schreven (#Flitsrecensie 138), kleurt de stekelige verhouding tussen Duitsers en Oostenrijkers, en vooral...

Weens-Berlijnse krimi’s die zij schreven (#Flitsrecensie 138), kleurt de stekelige verhouding tussen Duitsers en Oostenrijkers, en vooral die uit de beide hoofdsteden, de achtergrond van het boek. Niet zonder de nodige zelfspot. ‘Hardgekookte eieren in een bokaal met pekel, dat blijft lang goed. En tussen de biertjes door neem je er af en toe een, lekker met mosterd,’ zo maakt de Berlijnse commissaris Thomas Bernhardt zijn Weense collega Anna Habel deelgenoot van de plaatselijke cafélekkernij.

‘Bis zur Neige’ toekomt, roept het boek zo al vragen op, en die zullen er in de honderden bladzijden die daarop volgen niet minder om...

‘Bis zur Neige’ toekomt, roept het boek zo al vragen op, en die zullen er in de honderden bladzijden die daarop volgen niet minder om worden. De Duitse schrijver Claus-Ulrich Bielefeld en de Oostenrijkse Petra Hartlieb weten in hun tweede gemeenschappelijke krimi de spanning er goed in te houden. Op de moord op de wijnboer in de buurt van Wenen volgt die op een horecaondernemer in Berlijn en daarmee is de lijst nog lang niet afgerond.
Net als in ‘Auf der Strecke’, het eerste van de vier

#FLITSRECENSIE #265C.-U. Bielefeld/P. Hartlieb: Bis zur Neige. Uitg. Diogenes, 472 blz.Vreemd is het wel: op de krimi over de moord op een...

#FLITSRECENSIE #265
C.-U. Bielefeld/P. Hartlieb: Bis zur Neige. Uitg. Diogenes, 472 blz.

Vreemd is het wel: op de krimi over de moord op een wijnboer die uitsluitend witte Veltliner produceert staat een glas rode wijn afgebeeld. Heeft de ontwerper het boek wel gelezen? – vraag je je af. Of zou witte wijn te weinig hebben gecontrasteerd met de zachte crèmekleur waarmee de Zwitserse uitgeverij Diogenes zijn pocketuitgaven van een sjiek uiterlijk voorziet?
Nog voordat voordat je aan het plot van